maandag 20 maart 2017

Column Trouw, 18 maart

De film

De film van het moment dat hij me het nieuws mededeelde, heeft zich nu al miljarden keren in mijn hoofd afgespeeld. Steeds opnieuw zie ik ons in de tuin zitten op die eerste, haast zwoele lenteavond, en hoor ik mezelf al die vragen stellen waarop hij glimlachend antwoordt: “Dat wil ik jou niet vertellen.”
Steeds opnieuw zie ik hem glimmen terwijl hij over haar praat.
“Maar wat doet ze dan?”
“Niet veel soeps.”
“Leuk.”
De blik in zijn ogen. Zijn hele houding. Ik herken alles in één oogopslag. En ben onmiddellijk terug in de tijd dat hij zo naar mij keek. Terug bij het moment dat wij elkaar voor het eerst zoenden. Dat zíj elkaar voor het eerst zoenden. Ik zie haarscherp voor me hoe hij naar haar kijkt. Zijn lachje.
Keer op keer ook hoor ik hem zeggen dat ze elkaar veel mailen en onherroepelijk zijn daar dan de vele brieven die wij elkaar stuurden. ‘Ik wil je vasthouden, omhelzen. Heel simpel. Heel leuk.’ De woorden nog vers in mijn geheugen.
Ik zie onze namen onder elkaar in zijn mailbox tevoorschijn komen, de mail waarop hij zit te wachten en: ‘Turnen hoe laat?’
Steeds opnieuw is daar ook weer het einde van de film, hoe ik hem het huis uit flikker.
We hebben elkaar sindsdien nog niet gezien.
De afgelopen dagen huilt de zesjarige elke nacht dat ze bang is. En dan ga ik bij haar in bed liggen. En ze wil steeds hetzelfde verhaaltje, over dat we op een wolk liggen en boven de stad drijven. En dan moet papa ook op de wolk. Zo liggen we met z’n vieren op de wolk. We tappen er moppen en we lachen. En ik voel hoe haar lijfje zich bij elk woord meer ontspant. Op het eind van het verhaaltje zetten we papa toch maar weer af bij zijn huis. We zwaaien: doei, doei! Tot de volgende keer!
“Wij blijven altijd je papa en mama, wij samen,” zeg ik.
“Ja, hè!” Een glimlach van oor tot oor. “Maar ik wil ook zo graag iets samen doen.”
“Wat dan?”
“Gewoon. Thuis. Eten?”
En dan beloof ik haar dat we dat doen. En dan komt er een nóg veel grotere glimlach. Ze valt in slaap. Met haar hand in de mijne.

En ik weet niet wat er gebeurd is, waardoor we nu niet eens samen kunnen eten. En dan begint de film weer.

1 opmerking:

Anoniem zei

Zo herkenbaar allemaal. Check get-real.info