donderdag 16 maart 2017

De dubbele laag

Mijn cursisten hadden een zondagmiddag uit hun jeugd beschreven. Vaak gaan die verhalen over verplicht kerk- of familiebezoek. In deze groep gingen ze bijna allemaal over de scheiding van hun ouders. Het moment voordat de ouders het nieuws vertelden, de komst van de nieuwe stiefvader, - ‘Franz maakte onze gordijnen open’ - de ouders die maar 500 meter bij elkaar vandaan woonden, alleen een kruispunt tussen hen in, - ‘wel een gróót kruispunt’, zei de cursiste snel - en het kind dat elke week na drie-en-een-halve dag de oversteek moest maken. Met een rolkoffer vol spullen. ‘Het was niet de bedoeling dat ik op de dagen van mijn vader ook bij mijn moeder kwam.’
De ouders die denken dat ze het prima geregeld hebben. Die elkaar een zoen geven ter begroeting. Het kind dat jaren later haarscherp een dialoog tijdens de ‘overdracht’ opschrijft. Nietszeggend. Vriendelijk = dodelijk.
De ouders die doen alsof het prima gaat.
De ouders die meer dan drie kwart niet in de gaten hebben van wat het kind meemaakt en begrijpt. Ze hebben werkelijk geen idee. Nee, ik ook niet.
De details die bij al deze mensen nog in het geheugen gegrift staan. Bijvoorbeeld: de manier waarop de moeder een schaal koekjes gevuld heeft. Overdreven veel. Overdreven gezellig. En dan wordt de boodschap verteld.
Ik luisterde naar de verhalen. De dubbele laag zat er vanzelf in. Daar had niemand deze keer moeite voor hoeven doen.

Geen opmerkingen: